Πιερότε, Ζήσε

Είχα πει για πόλη με σπασμένους δρόμους
Και για που να φύσαε – τάχα – είπα ο Νότος,
Ναι, για – τάχα – νάμουν (με γκραν φλου στους ώμους)
ένας λυπημένος Πιερότος.

Και πως τάχα η πόλη (ω, τι χρόνια εκείνα!)
Νάταν η Χαλκίδα στα γητέματά της
– μια κι αυτή θλιμμένη – τάχα – κολομπίνα
Και να κλαίω εγώ στα γόνατά της...

...................................................................

Μα – τι θάμα πάλι! – δίχως κολομπίνα
(Ούτε αυτή θλιμμένη), ούτε 'γω κλαμένος!
Ω – του νου – πετώντας δω τη σερπαντίνα
Τώρα εγώ γελάω ο γελασμένος...

Σκέφτομαι πως θάμα είσαι έτσι όπως είσαι
Με καπέλο κλόουν, ω Χαλκίδα – ως τότε –
Να μου λες κλαμένη: Πιερότε, ζήσε
Ζήσε – μην πεθαίνεις – Πιερότε...

Η μελοποίηση από τον Σαράντη Κασσάρα, τραγουδά η Ρένα Βελισσαρίου