Διαιώνιση Του Είδους

Για το παιδί που έκανες και καμαρώνεις
Ορθώνεσαι σαν αγρίμι μπρος απ' τη φωλιά του.
Όλα τα ξέχασες λοιπόν; Κι ο δρόμος μας;
Ή τάχα πια δε βλέπεις το μαστίγιο
Που αιωρείται πάνω απ' τα κεφάλια μας;
Όχι, αν είναι για μια σπορά να σταματήσουμε,
Να φτιάξουμε ένα σπίτι σαν άλλη φυλακή,
Να μας εξαγοράσει το ακριβοδίκαιο συζυγικό αιδοίο,
Καλύτερα όλα τα χρόνια της ζωής μας
Με τα γεννητικά όργανα λιωμένα
Μέσ' στις τανάλιες της εξορίας,
Καλύτερα τα στόματα να ερειπωθούν
Δίχως φιλί, δίχως προσφάι
Αρθρώνοντας ως το τέλος τις δικές μας λέξεις,
Καλύτερα μια πυρκαγιά να μας σαρώσει
Κι εμάς και τα μικρονοικοκυριά μας.