Χαλκίδα

Νάν' σπασμένοι οι δρόμοι, να φυσάει ο νότος
Κι εγώ καταμονάχος, μονάχος, και να λέω: τι πόλη!
Να μην ξέρω αν είμαι – μέσα στην ασβόλη –
Ένας λυπημένος πιερότος!

Φύσαε – είπα – ο νότος κι έλεγα: Η Χαλκίδα,
Ω Χαλκίδα – πόλη (έλεγα) και φέτος
Ήμουν – στ' όνειρό μου είδα – ήμουν Περικλέτος,
Πάλι Περικλέτος ήμουν – είδα…

Έτσι έλεγα! Ήσαν μάταιοι μου οι κόποι
Πάν' σε ξύλο κούφιο, πρόστυχο, ανάρια,
Ως θερία, ως δέντρα – αναγλυμένοι – ως ψάρια
Τα όνειρά μου (μούμιες) κι οι ανθρώποι.

Τώρα; Πόλη, τρέμω τα γητέματά σου
Κι είμαι ακόμα ωραίος, ωραίος σαν το Μάη μήνα,
Κρίμα, λέω, θλιμμένη να 'σαι κολομπίνα
Και να κλαίω εγώ στα γόνατά σου.

Έτσι να 'ν' σπασμένοι, να φυσά απ' το νότο
Και με πίλο κλόουν να γελάς, Χαλκίδα:
Αχ, νεκρόν στο χώμα – να φωνάζεις – είδα
Έναν μου ακόμη πιερότο! . . .

Η μελοποίηση από τον Σαράντη Κασσάρα, τραγουδά η Ρένα Βελισσαρίου