Αντίκλητος Της Λύπης Των Αιθέρων

Στον ουρανό δεν έζησα ποτέ μου
Κι όμως θυμούμαι κι εύχομαι το φως του
Τις νύχτες όταν δέομαι του αγνώστου
Θεού σε μια ζωή μεσοπολέμου.

Μονάκριβος δεν είμαι, δεν πιστεύω
Πως πύκνωσε ο κόσμος για να ζήσω
Για μια στιγμή θα στάθηκε πιο πίσω
Ο θάνατος και μ' άφησε ν' ανέβω.

Ίσως η μοίρα φρόντισε να μείνω
Αντίκλητος της λύπης των αιθέρων
Για να τελώ των σκοτεινών εταίρων
Τη μνήμη και τη δόξα τους να κλίνω.